درون گرایی با سن مرتبط است

درون گرایی با با بالاتر رفتن سن بیشتر می شود روان شناسان افزایش درون گرایی را با بالا رفتن سن به علت بلوغ ذاتی می دانند.

آیا هرچه پیرتر شویم درون گراتر می شویم؟

به گزارش نازنین صدر از خط سلامت افراد با افزایش سن “درون گرا” تر عمل می کنند روانشناسان این پدیده را “بلوغ ذاتی” می نامند به این معنا که شخصیت ما با پیرتر شدن تعادل بیشتری پیدا می کند .به طور كلی افراد با گذراندن جوانی از نظر عاطفی پایدارتر ، قابل قبول و باوجدان تر می شوند. آنها همچنین ساکت و آرام تر می شوند و برای خوشبختی به معاشرت و هیجان کمتری نیاز دارند. به همین دلیل است که سرعت خود را کاهش می دهیم و از زندگی آرام تر و ساکت تری برخوردار می شویم .

درونگرا شدن خوب است

از نقطه نظر تکاملی منطقی تر شدن با درون گرایی مرتبط است . متخصصان می گویند سطح بالایی از برونگرایی احتمالاً به بقا کمک می کند ، به همین دلیل است که بیشتر ما در طی سال های جوانی اجتماعی تر هستیم. به عبارت دیگر در جوانی تا حدی درون گرا رفتار کردن کمک می کند ارتباطات مهم اجتماعی برقرار کنید و در نهایت با یک شریک زندگی ملاقات کنید. از لحاظ نظری تا زمانی که به 30 سالگی رسیده ایم به یک رابطه متعهدانه وارد شده ایم. بنابراین ملاقات مداوم با افراد جدید اهمیت کمتری پیدا می کند.اگر وظیفه نیمه اول زندگی این است که خود را در آنجا قرار دهید ، وظیفه نیمه دوم این است که به مکانی که در آن حضور داشته اید پی ببرید. در سال های ازدواج فقط به این فکر می کنید که اگر قبلا در مهمانی ظاهر می شدید و بودن کنار خانواده و دوست داشتن خانواده ای دارید چقدر سخت خواهد بود. بنابراین به خاطر خانواده ،روابط و مشاغل و … درون گراتر می شویم.

همیشه یک درونگرا باشید

شخصیت ما تغییر می کند ، اما خلق و خوی ما تغییر نمی کند.این بدان معناست که اگر درون گرا باشید ، احتمالاً همیشه درون گرا خواهید بود، حتی در سن 85 سالگی. و اگر برون گرا باشید – حتی اگر با افزایش سن کمی سرعت خود را کاهش دهید – همیشه در هسته اصلی خود برون گرا خواهید بود. تحقیقات این ایده را تأیید می کند. در سال 2004 ، جروم کاگان و نانسی اسنیدمن  روانشناسان دانشگاه هاروارد ، شروع به مطالعه طولی روی نوزادانی کردند این مطالعه تا بزرگسالی ادامه پیدا کرد. آنها محرک های ناآشنایی را به نوزادان ارائه دادند و واکنش های آنها را ثبت کردند. برخی از نوزادان ناراحت شده و گریه می کردند و دست و پای شان را به اطراف می کوبیدند. این نوزادان به محیط خود بسیار واکنش نشان می دادند. نوزادان دیگر ناراحت نبودند و در مورد محرک های جدید آرام بودند. این نوزادان “کم واکنش ” بودند.

وقتی نوزادان بزرگ شدند تحقیقات ادامه یافت و محققان دریافتند نوزادانی که “بسیار واکنش پذیر” بودند با احتیاط و ترس بیشتری رشد می کردند صفاتی که با افراد درون گرا یا حتی افراد بسیار حساس همپوشانی دارند. نوزادان “کم واکنش” حتی در بزرگسالی ها همچنان اجتماعی و جسور بودند. خلق و خوی اساسی بچه ها – محتاط یا اجتماعی – حتی با بزرگتر شدن تغییر زیادی نکرد.

یک مثال

دیدار مجدد دوستان در دبیرستان را به عنوان مثال در نظر بگیرید. فرض کنیم شما در دوران دبیرستان یک نوجوان بسیار درون گرا بودید .هرچه پیرتر شدید راحت تر می شوید ، اما تا حدی درون گرا می مانید. اگر دوست داشتید با دوستانتان هفته ای یک بار معاشرت کنید از اواسط 30 سالگی فقط یک یا دو بار در ماه دیدن دوستان تان کفایت می کند. هنگامی که پس از 10 سال در بین همکلاسی های قدیم دبیرستان شرکت می کنید ، متوجه می شوید آنها آرامتر ، پایدار و ساکت تر  هستند. اما افرادی را که در مدرسه کاملاً برون گرا بودند هنوز برون گرا هستند. برای ورود به صفحه ی اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.