تربیت و رشد کودکان را بیاموزید/ فرمول تربیت کودکی تا نوجوانی

خط سلامت: نازنین صدر: کودکان از نوزادی تا بزرگسالی دوره های متفاوتی از رشد را پشت سر می گذارند. در طی هر یک از این مراحل ، تغییرات متعددی در رشد مغز در حال وقوع است. شرایط محیطی و مبادلات با افراد کلیدی در آن محیط تأثیر قابل توجهی در کودک می گذارد. در طی هر مرحله ، رشد و نمو جسمی ، فکری ، زبانی و اجتماعی-عاطفی رخ می دهد. هدف ما کمک به والدین برای درک آنچه در مغز و بدن کودک اتفاق می افتد است ، با این امید که بتوانند حمایت ، تشویق ، ساختار و مداخلات لازم را برای پیشرفت کودک در هر مرحله فراهم کنند.

از تولد تا 2 سالگی

به گزارش خط سلامت تربیت کودک به ویژه برای اولین بار ، هم هیجان انگیز و هم چالش برانگیز است. این زمان برای ایجاد پیوندهایی است که یک عمر به طول می انجامد و منابع درونی کودک را برای ایجاد عزت نفس و توانایی ارتباط مثبت با دیگران در اختیار کودک قرار می دهد. همچنین وقت آن است که والدین شروع به کشف اینکه این شخص جدید چه کسی است، کنند. هر کودک منحصر به فرد است و این ضروری است که والدین یاد بگیرند ویژگی ها و توانایی های منحصر به فرد هر کودک را درک کرده و به آن احترام بگذارند ، از آنها حمایت و آنها را تشویق کنند.

از 18 ماهگی تا 3 سالگی

به گزارش خط سلامت وقتی کودک اولین قدم های خود را برداشت، مرحله جدیدی از رشد آغاز می شود. در این مرحله، کودکان می توانند قدم بزنند و به کشف محیط پیرامون خود بپردازند. در این زمان زبان به طور قابل توجهی رشد می کند که منجر به یادگیری نام اشیا مورد علاقه و توانایی درخواست چیزها می شود و با کشف ماهیت مستقل خود توانایی گفتن “نه!”و “بله” را خواهند داشت. در طی این مرحله از رشد ، ایجاد چالشی اساسی در ایجاد آنچه روانشناسان آن را تنظیم عاطفی می نامند، وجود دارد. اما والدین می توانند برای کمک به کودک در یادگیری تعدیل بیان عاطفی خود و درک مفهوم دشوار به تأخیر انداختن خواسته ها را به کار گیرند. کودکان نوپا نیز در یادگیری نحوه پذیرش “نه” از دیگران به کمک نیاز دارند. این نیز مرحله ای از رشد سریع جسمی و فکری است که این کودکان را برای ورود به مدرسه آماده می کند که شامل تعامل و همکاری با گروه همسالان و در عین حال توانایی رقابت های جسمی و فکری است. والدین کودک در موقعیتی هستند که می توانند نقش مربی را داشته باشند و فقط ترکیب مناسبی از تشویق ، پشتیبانی و راهنمایی را ارائه  دهند. والدین همچنین باید به عنوان معلم اصلی برای تسلط بر یادگیری اساسی نقش خود را ایفا کرده و در ورود به بحث ها و آزمایش مفاهیم و مهارت های جدید را او را تشویق کنند.

از 3 تا 6 سالگی

کودکان پیش دبستانی به دنیای جدیدی از اکتشاف و یادگیری رسمی وارد می شود. بیشتر آنها پیش دبستانی را شروع کرده یا می کنند و این دوره از رشد را با ورود به مدرسه رسمی در کودکستان یا کلاس اول به پایان می رسانند. از آنجا که مهد کودک ها بیشتر تحت نظارت آموزش و پرورش شده است کودکان معمولاً کودکستان را در حدود شش سالگی شروع می کنند. کودکان پیش دبستانی برای یادگیری اعداد ،حروف ،خواندن و ریاضیات آماده هستند. این زمان یک دوره حساس برای یادگیری موسیقی است. کودکان این دوره از سنی  مهارت های حرکتی ناخوشایند و ظریف خود را بهبود می بخشند که باعث می شود به هنر ، صنایع دستی و انواع اسباب بازی ها مثل اسکوتر ، دوچرخه و غیره علاقه مند شوند. آنها همچنین در حال توسعه مهارتهای ورزشی اولیه هستند که اغلب منجر به شرکت در ورزشهای سازمان یافته تا پایان این دوره رشدی می شود. مهمترین راه یادگیری در این دوره بازی است.  همه نوع بازی برای این گروه جذاب است و باعث رشد زبان ، اجتماعی شدن و خلاقیت شان می شود. علاقه به کاوش در محیط، علاقه اولیه به علم را در آنها افزایش می دهد. آنها دوست دارند از وسایل خانه برای بازی استفاده کرده و همچنین مجموعه هایی مانند لگو ، بلوک ها و … را بسازند.

از 6 تا 12 سالگی

تربیت کودکان در سن مدرسه می تواند تجربه لذت بخشی باشد. تماشای آنها در حال امتحان کردن فعالیت های جدید، تشویق آنها در مسابقات ورزشی و تحسین موفقیت هایشان در مراسم بزرگداشت معمولاً از نکات مهمی است که والدین باید به آن توجه کنند. والدین می توانند مربیان بسیار خوبی برای فرزندشان باشند. در حالی که کودکان نوپا و پیش دبستانی به نظارت دائمی نیاز دارند ،کودکان در مدرسه به تدریج برای استقلال بیشتر آماده می شوند. با این حال یادگیری انتخاب خوب و اعمال نظم و انضباط برای خیلی ها به راحتی حاصل نمی شود. والدین باید یک نکته اخلاقی به او منتقل کنند که کودک به تدریج آن را درونی سازی می کند. در حالی که کودکان با این وظایف اساسی دست و پنجه نرم می کنند ، والدین باید بتوانند او را مورد تحسین و تشویق قرار دهند و به فرزندان خود اجازه دهند که گاهی عواقب طبیعی رفتارش را تجربه کنند یا عواقب منطقی برای کمک به آنها در یادگیری اشتباهات فراهم کنند.

از 13 تا 18 سالگی

سال های نوجوانی هم برای والدین و هم برای فرزندان یک چالش است. بیشتر کسانی که تحصیل می کنند خاطرات دوره راهنمایی را به خاطر دارند که اغلب مملو از تغییرات ترسناک مربوط به بلوغ بدن ، زورگویی های همسالان و افزایش استقلال است. این امر منجر به رفتار منفعلانه – پرخاشگرانه (“من این کار را در یک دقیقه انجام می دهم.”) ، خودآگاهی (“به چه چیزی خیره می شوید؟”) و خودباوری (“من در هیچ کاری خوب نیستم”) و یا اعتماد به نفس بیش از حد (“خوب ، من فکر کردم که می توانم این کار را بکنم.”) و البته خلق و خوی (“مرا تنها بگذار.”) است.

دبیرستان معمولاً برای اکثر افراد دوره یخوشایند تری است. زمان آن است که آنان شروع به تعریف از خود کنند و واقع بینانه درباره آینده تأمل داشته باشند. برای آمادگی در برنامه های آموزش دانشگاهی یا شغلی مهارت ها به سرعت رشد می کنند و استعدادها به کمال می رسند. مهارت های اجتماعی ارتقاء می یابد و روابط بیشتر ماهیت جدی پیدا می کنند. در این زمان فشار همسالان به حداکثر میزان خود رسیده است و در جامعه نوجوان امروزی مسیرهای فرعی وسوسه انگیزی بیش از هر زمان دیگری وجود دارد. در دوران نوجوانی ، بچه ها بیش از هر زمان دیگری به والدین خود نیاز دارند. تحقیقات نشان می دهد در یک فضای مثبت خانوادگی از جمله فعالیت های سرگرم کننده خانوادگی، ارتباطات باز والدین و کودک و تشویق به شرکت در فعالیت های فوق برنامه مثبت، نوجوانان می توانند در این سالها با سهولت نسبی حرکت کنند.برای ورود به صفحه ی اینستاگرام کلیک کنید.تمام مطالب سایت اختصاصی و توسط تحریریه خط سلامت تولید شده است، استفاده با ذکر منبع و لینک دهی بلامانع است.